سبک زندگي سالم ، منبعي ارزشمند براي كاهش شيوع و تأثير مشكلات بهداشتي ، ارتقاي سلامت، تطابق با عوامل استرس زاي زندگي و بهبود كيفيت زندگي مي باشد.
با اين حال ، قانع شدن به اينكه سلامت يك سرمايه است و ايجاد فرهنگ سلامتی کاري دشوار است .
بيماري هزينه بر است . بخش قابل ملاحظه اي از منابع خانواده ها و كشور براي بهبود بيماري و رهايي از مشكلات سلامت هزينه مي شود .
سلامی چیزی است که تا از دستش ندهیم، قدرش را نمی دانیم !!!
افزايش شيوع بيماري هاي مزمن و شرايط ناتوان كننده ، همراه با اميد به زندگي بيشتر و افزايش ميانگين سن مردم ، از عوامل افزايش بار بيماري اند . شرايطي نظير بيماري قلبي ، سرطان ، ديابت ، بيماري هاي مفصلي و ناراحتي هاي رواني ؛ مسوول اكثريت عمدة مرگ و ناتواني اند .
بسياري از مشكلات بهداشتي قابل پيشگيري اند يا حداقل مي توان وقوعشان را به تعويق انداخت. همچنين در طول 20 سال گذشته مشاهده شده است كه بخش قابل توجهي از 10 علت مرگ، ناشي از عوامل قابل پیشگیری اجتماعي و شيوه زندگي مي باشد .
شيوه زندگي مردم عامل مؤثر مهمي در سلامت جسمي ، رواني ( عاطفي ، رواني ، روحي ) – اجتماعي و تندرستي آنان است.
شيوه زندگي ، بويژه وقتي كه در ارتباط با رفتارهاي مخاطره آميز نظير استعمال سيگار و نداشتن تحرك جسمانی مطرح مي شود ، بطور خاص به عنوان عملكردي ارادي ( نتيجه انتخابهاي شخصي افراد ) تلقی مي شود .
يك شيوه زندگي سالم معمولاً بعنوان يك زندگي متعادل مشخص مي شود كه در آن هر شخصي بطور آگاهانه انتخاب مي كند . البته ، مجموعه انتخاب ها ، متأثر از بسياري از عوامل مي باشد .
بسياري از رفتارهاي مؤثر در شرايط سلامت ، خواه بهبود سلامت يا بيماري ، بطور واضحي در ارتباط مستقیم تقابل بين شيوه زندگي مردم و محيط اجتماعي آنها هستند .
محيط فرهنگي – اجتماعي افراد ، يكي از عوامل تعيين كننده خيلي مهم شيوه زندگي است . شيوه زندگي بطور اساسي مصنوع و تصويري از فرهنگ است و اهميت عامل انتخاب افراد نسبت به تعيين كننده هاي اجتماعي ، كمتر مي باشد .
عادات بد بهداشتي افراد ، موجب ايجاد مخاطرات خود خواسته براي آنها مي شود . وقتي كه مخاطرات مذكور موجب بيماري يا مرگ شود ، مي توان شيوه زندگي قرباني را عامل مؤثر يا موجب بيماري يا مرگش دانست.
مباحث اوليه شيوه زندگي بطور ابتدايي بر تغذيه ، تحرك جسماني، استعمال دخانيات و مصرف الكل متمركز بود . برنامه هاي بهبود شيوه زندگي نيز متكي بر اين تصور بود كه اطلاعات و آموزش مي تواند شيوه هاي زندگي را تغيير دهد .
طبق تعريف سازمان جهانی بهداشت ، شيوه زندگي راهي براي زندگي بر اساس الگوهاي قابل تعريف رفتاری است كه از طريق تعامل بين خصوصيات فردي، تعاملات اجتماعي و شرايط زندگي اجتماعي -اقتصادي و محيطي يك فرد تعيين مي شود .
مرزهاي شيوه زندگي بايد در آنسوي افراد تعيين شود .
يك شيوه زندگي سالم مي تواند به عنوان تعريفي عمومي از رفتار مردم در سه بعد درون افراد ، محيط هاي اجتماعي آنها ( خانواده ، همسالان ، جامعه ، محل كار ) و رابطه بين افراد و محيط هاي اجتماعي آنان در نظر گرفته شود .
از آنجایی که از زندگی در شرایط امروزی گریزی نیست پس باید مهارت زیستن در این شرایط را بیاموزیم تا کمترین آسیب‌ها را برای خود و اجتماع داشته باشیم.
ما در مرکز آرامش با رویکرد کل نگر به موضوع سلامت برای آموزش تعدادی از مهارت‌های کاربردی لازم در یک سبک زندگی سالم کارگاه‌هایی را تشکیل داده‌ایم.
از شما علاقه‌مندان دعوت می‌شود برای کسب اطلاعات از این کارگاه‌ها که تقریبا برای انسان قرن حاضر یک ضرورت می‌باشد با شماره‌های مرکز تماس حاصل نمایید.
